Av Olav H. Hauge
Dei såg han la kjerald
til tettings i bekken
og at han køyrde
på turka med sekken, –
dei såg han or skogen
med brakebyrd rugga.
Då skyna dei hine
han Torstein skal brugga.
Og rett nok, ein morgon
dansa røyken
or Torsteins-garden
blå og føyken.
Dei såg kor Torstein
stuka i tunet, –
det blenkte i kjelar,
det skein i ei krune.
Det leid fram på våren
og soli gløste.
Karane gjekk der
sveitte og pløste
i mold og stauka
bak plog og horv,
udlone gnog dei,
det rauk av torv.
Øltorsten kjem
med varme og vår,
den kjem so visst
som erla i fòr.
Dei smatta på øyken
og song for seg sjøle
og gledde seg alt
til det gode ølet.
So onna dei på
med kjempenupp,
til kvelden kom
det skal skakast upp.
Grannar og bodslott,
tyrste og fuse,
stemnde då mannjamt
mot bruggehuset.
Torstein og drengen
er berre smil.
Dei hadde nett løyst
av ein dugeleg gil
og teke hol på
den skrauvande hetta.
Det såg ikkje verst ut,
tykte dei, detta.
Ausa gjekk rundt
frå mann til mann;
alle smaka,
kjende og fann
at ølet var godt
og fint i leten,
og jaggu gjorde
det godt i heten!
So sessa dei seg
i mosstova svart
på baksterbord, krakkar
og noko av kvart.
I risdungen fann
han seg sete, han Per,
han visste han sovna
i sokkane her.
Torstein og drengen
rundt gilsåen vagga
og fyllte på anker
og dunkar og kaggar, –
slo spuns i og skjemta
og rasta på benken
logg etter logg
med den skummande skjenken.
Raudleitt og raust
som ein Snorrekong
baud Torstein kjengja rundt
gong på gong:
Noko skal ganga
i langebyttet!
Karane tok ut
skråi og kytte.
Ute stod blømande
angande alde.
Humlor i blomskyer
surra og valde.
Vårsvarte fjorden
blika og blenkte,
og kringum stod snjohatta
nutar og tenkte.
Og karane ralla
med vårkvelden skumra.
Det tok til å verta
i godlag – og humra.
Ølgeis gjema,
og kjakar rodna,
og jøklar i hjarto
losna og bråna.
Månesylv inn
gjenom gluggar glatt
og gylte ei raud nòs
under ein hatt.
Tannstubbar skein
i skrattande skjegg,
og skuggar skrymta
på svart vegg.
Vist og gale
av sagt og sunge
rann so radleg
frå løyst tunge.
Skratt skrall
under kola mønet
til godt rall
med song og skrøne.
Det sveiv um ætter
og eplestrokkar,
um beiterettar
og timberstokkar,
um Gud og bibel
og sakrament,
og alt som hadde i verdi hendt.
Ei ause og tvo,
so sovna han inn,
han Per der burte
i risdungen sin.
Smeden og Peisen
tok til å tretta,
dei hadde båe
hetna i hetta.
Skitord kom att,
og gamalt hat
vakna og viste
kor djupt det sat.
Mange sanningsord
vart der sagt,
og Peisen, veit du,
skal bruka makt.
Skål! sa han Torstein,
og nikka til sonen.
Skål! sa han Kolbein,
og nikka til månen.
Skål, gode grannar!
kom det frå bordet,
og alle rundt gilen
tok dei på ordet.